A palabra "claraboia" suxírenos un lugar pechado, estreito, agobiante; un lugar cunha pequena abertura ó mundo desde a que observalo sen tomar parte. Nun espazo así transcorre a novela de Saramago: un edificio que alberga seis vivendas habitadas por personaxes anodinos, grises, sen pretensións que vaian máis alá de ter que comer cada día.
Claraboia trasládanos un mundo de pobreza, unha pobreza material que transcende este plano para proxectarse no moral, na rapaza que se vende por un emprego ou na nai que non ve os malos pasos da filla mentres esta lle dea diñeiro para ir malvivindo. É unha historia de antiheroes que, simplemente, sobreviven.
Coma sempre, Saramago vai moito máis alá da historia que conta. As reflexións sobre o comportamento dos personaxes que conforman o microcosmos desta novela ou sobre a sociedade da que forman parte seguen sendo perfectamente válidas hoxe e, aínda que as condicións externas son totalmente diferentes ás do Portugal dos anos cincuenta, cando foi escrita a novela, podemos identificarnos e identificalos na sociedade actual.
